درمان خودبینی کودکان

علائم و نشانه ها:

-عصیانگری، ستیزه جویی و لجاجت،
-عزلت طلبی و در خود فرو رفتن،
-رضایت زیاد از خود و اعمال خود،
-وجود حالت بزرگ منشی و بزرگ فروشی،
-خوب جلوه دادن عمل زشت خود،
-تصور مقام و منزلتی والا برای خود،
-وجود حالتی طلبکارانه،
-بی تفاوتی در مقابل زحمات دیگران،
-دوست دارند که نظرات آنها مورد قبول قرار گرفته و مخالفت نکنند دیگران،
-علاقه به مورد تشویق و تملق قرار گرفتن،
-میل به برتری بر دیگران و انجام دستورهایشان بی چون و چرا،
-کوشش داشتن برای مورد توجه و زبانزد قرار گرفتن،
-بزرگ انگاری خود و انتظار احترام از سوی دیگران،
-گزافه گویی و به خود بالیدن،
-عدم سازش و جوشیدن با دیگران،
-تضاد با خود،
-تحقیر دیگران،
-تمسخر و استهزاء نصیحت دیگران،
-تحمیل عقاید و تفکر خود به دیگران،
-ساختن تصویر ذهنی بدون عیب و نقص برای خود،
-تصور از خود به عنوان یک فرد استثنایی و فوق العاده،
-دیگران را فاقد زیبایی دانستن،
-شخصیت و کارهای خود را بزرگ جلوه دادن،
-تلقی کردن خود به عنوان فرد سعادتمند، با لیاقت و استثنایی،
-پرخاشگری و کم محبت یا (پنهان کردن محبت).

عوامل پدید آورنده:

-ضعف روانی، اراده و عدم تعادل،
-عدم وجود روش های تربیتی صحیح در خانواده،
-احساس قدرت کاذب در کودک،
-کمبود محبت و تحقیر کودک،
-احساس عدم امنیت و اضطراب،
-کمبود و یا توجه و محبت زیاد،
-اعمال زور و اجبار به کودک،
-تملق و تشویق های بی مورد دیگران،
-بیماری روانی،
-در نظر نگرفتن ظرفیت کودک از طرف والدین،
-اصرار در پذیرفتن آدابی خاص،
-افراط در بزرگ نشان دادن کارهای کودک،
-احساس حقارت.

چگونگی عملکرد:

-ابراز محبت کافی به کودک،
-در پیش گرفتن شیوه های تربیتی صحیح،
-آشنا کردن کودک با وظایف و مسئولیت هایش،
-جهت دادن استعدادهای کودک در مسیری مطلوب و مناسب،
-تمجید و تائید توانایی های کودک به نحوی که در خود احساس اعتماد کند او،
-هرگز نباید در مورد کودک اغراق کرد و تشویق او باید همیشه ناظر به حال باشد نه گذشته،
-تائید موفقیتهای کودک و سعی در ایجاد موفقیتهای جدید،
-پذیرش کودک آن گونه که هست،
-دادن مسئولیت در حد توان و ظرفیت کودک،
-راهنمایی کودک به شیوه های مختلف برای بررسی توانایی ها، امکانات و عیبهای خود،
-تذکر و هشدار به کودک،
-پاداش دادن به رفتارهای مناسب کودک،
-سعی در فهماندن زشتی خودبینی به کودک و راهنمایی و هدایت او برای اصلاح آن.
منبع:نجاتی، حسین، (1388)، روانشناسی کودک، تهران، نشر بیکران، چاپ دهم.